H ιστορία του Τάνγκo
Οι
ρίζες του ταγκό μας πηγαίνουν πίσω στο 1880, που γεννήθηκε στα χαμαιτυπεία και
τα μπορντέλα του Μπουένος Άιρες, εκεί όπου νεαρές καλλονές της Αργεντινής
χόρευαν στους θαμώνες αυτό τον αισθησιακό, γεμάτο πρόκληση και υπόσχεση, λαϊκό
χορό. Πολύ σύντομα, ο λαϊκός αυτός χορός θα αγκαλιάσει όλη την Αργεντινή και με
τους ήχους που ξεπηδούν από το μπαντονεόν (όργανο συγγενικό με το ακορντεόν)
αλλά και το “διεφθαρμένο” (όπως είχε χαρακτηριστεί) ρυθμό του θα “εισβάλλει”
στα αργεντίνικα σαλόνια κερδίζοντας την αποδοχή των διανοούμενων.
Η δεκαετία του ΄20 φέρνει το ταγκό στο Παρίσι και από εκεί σε όλη την Ευρώπη του μεσοπολέμου, την οποία και κατακτά με πρεσβευτή του τον Κάρλος Γαρδέλ. Η υποβλητική του φωνή θα αποτελέσει και το “διαβατήριο” του ταγκό στα πέρατα της γης, εκεί όπου οι τελευταίες προπολεμικές και οι πρώτες μεταπολεμικές γενιές θα το χορέψουν με την ψυχή τους. Άξιοι συνεχιστές του Κάρλος Γαρδέλ θα ακολουθήσουν. Ο Άστορ Πιατσόλα (συνθέτης και βιρτουόζος του μπαντονεόν), ο Λεοπόλτο Φεντερίκο, ο Εμίλιο Μπαλσάτζε είναι μόνο μερικοί από εκείνους. Μέσα στα χρόνια ο αργεντίνικος αυτός χορός πέρασε πολλές φάσεις και πολλές παραλλαγές. Τίποτα όμως δεν μπόρεσε να κρύψει το γνήσιο πάθος και τη μαγεία που μέχρι σήμερα τον χαρακτηρίζουν!
Ύστερα από μια περίοδο ύφεσης (περίπου 1920-1935) οπότε κυριάρχησε το ταγκό ως τραγούδι, ακολούθησε η χρυσή εποχή (περίπου 1935-1955) οπότε μεγάλες ορχήστρες έπαιζαν ταγκό κατάλληλα για χορό. Ακολούθησε άλλη μια περίοδος ύφεσης (περίπου 1955-1983) εξ αιτίας ενός συνδυασμού παραγόντων (συχνά αναφέρονται το βαρύ πολιτικό κλίμα στην Αργεντινή και η εμφάνιση του ροκ-εντ-ρολ).
Η δεκαετία του ΄20 φέρνει το ταγκό στο Παρίσι και από εκεί σε όλη την Ευρώπη του μεσοπολέμου, την οποία και κατακτά με πρεσβευτή του τον Κάρλος Γαρδέλ. Η υποβλητική του φωνή θα αποτελέσει και το “διαβατήριο” του ταγκό στα πέρατα της γης, εκεί όπου οι τελευταίες προπολεμικές και οι πρώτες μεταπολεμικές γενιές θα το χορέψουν με την ψυχή τους. Άξιοι συνεχιστές του Κάρλος Γαρδέλ θα ακολουθήσουν. Ο Άστορ Πιατσόλα (συνθέτης και βιρτουόζος του μπαντονεόν), ο Λεοπόλτο Φεντερίκο, ο Εμίλιο Μπαλσάτζε είναι μόνο μερικοί από εκείνους. Μέσα στα χρόνια ο αργεντίνικος αυτός χορός πέρασε πολλές φάσεις και πολλές παραλλαγές. Τίποτα όμως δεν μπόρεσε να κρύψει το γνήσιο πάθος και τη μαγεία που μέχρι σήμερα τον χαρακτηρίζουν!
Ύστερα από μια περίοδο ύφεσης (περίπου 1920-1935) οπότε κυριάρχησε το ταγκό ως τραγούδι, ακολούθησε η χρυσή εποχή (περίπου 1935-1955) οπότε μεγάλες ορχήστρες έπαιζαν ταγκό κατάλληλα για χορό. Ακολούθησε άλλη μια περίοδος ύφεσης (περίπου 1955-1983) εξ αιτίας ενός συνδυασμού παραγόντων (συχνά αναφέρονται το βαρύ πολιτικό κλίμα στην Αργεντινή και η εμφάνιση του ροκ-εντ-ρολ).
Από το 1983, μετά την πτώση της δικτατορίας στην Αργεντινή, η θεατρική μουσικοχορευτική παράσταση Tango Argentino, στη οποία συμμετείχαν μερικοί από τους καλύτερους μουσικούς (Sexteto Mayor) και χορευτές (Juan Carlos Copes και άλλοι), ταξίδεψε σε Ευρώπη και Βόρεια Αμερική και σημάδεψε και εν μέρει προκάλεσε την αναγέννηση το ενδιαφέροντος για το ταγκό, τόσο στην Αργεντινή όσο και σε όλον σχεδόν τον κόσμο. Το ενδιαφέρον για το ταγκό συνεχίζεται αμείωτο μέχρι σήμερα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου